'Het hele leven is verbinden.'
Ronald Dits opent de deur van de pastorie in Honselersdijk al voor we kunnen aanbellen. Hij gaat ons voor naar zijn werkkamer. In deze voormalige woonkamer van de pastoor is sinds de jaren '70 weinig meer veranderd. Ronald heeft er bij zijn toetreding in 2008 alleen een groot bureau in laten zetten.
Ronald is geboren en getogen in Rotterdam, getrouwd en vader van een dochter. Vóór zijn werk als diaken was Ronald Dits besturingstechnoloog in de chemie.“Ik ben een late roeping”, zegt hij zelf over de ommekeer in zijn leven. Ronald kwam via zijn basleraar tercht bij een jongerenkoor dat in kerken zong. “Ik had niets met de kerk. Ik ben wel katholiek opgevoed, maar was afgedwaald. Zoals zovelen.”
Consessies
Tijdens een volkskerstzang in De Doelen waar 2000 man kerstliederen zong, voelde Ronald zich intens met iedereen verbonden. “Ik had nooit eerder zoiets ervaren en wilde er verder mee. Ik ging terug naar de katholieke kerk, want daar liggen mijn roots.” Hij besloot in deeltijd theologie te gaan studeren. Uiteindelijk werd Ronald diaken. Een diaken mag getrouwd zijn. Zijn vrouw dacht in eerste instantie dat het over zou waaien. “Zij is niet gedoopt en niet kerkelijk. We hebben niet zozeer discussies over het geloof, maar ze moet wel concessies doen. Ik ben vaak in de weekenden aan het werk en als ik vrij ben dan wil ik zelf graag naar een viering. Aan de andere kant zegt ze ook dat ze er een andere man voor terug heeft gekregen. Eén die meer open is en meer gevoel heeft."
Jolige sfeer
Gevraagd naar zijn eerste ervaring met een uitvaart, vertelt Ronald over zijn opa, die op 65-jarige leeftijd plotseling overleed. Wat hem is bijgebleven is de stampvolle kerk en de jolige sfeer tijdens de Brabantse koffietafel na afloop. "Dat vond hij vreemd want ik zag hoe het leven op zijn kop stond voor zijn oma, moeder en de andere familieleden." Inmiddels heeft Ronald zelf veel uitvaartdiensten geleid en families mogen ondersteunen in een kwetsbare periode. Het heeft hem doen realiseren dat je je tijd van leven moet waarderen. “Soms ben je heel hard aan het werken en heb je weinig tijd voor plezier. Ook dan moet je niet vergeten dat je leeft. Laat het niet zomaar wegglippen!”
Verbondenheid
Zijn vrouw, dochter en Ronald zelf zijn op latere leeftijd met het geloof in aanraking gekomen. Toen hij dit ambt ging bekleden was zijn dochter al volwassen. Het heeft hem bewuster gemaakt voor niet-gelovigen, die wel bij een viering in de kerk aanwezig zijn. “Ik heb mijn dochter zelf mogen dopen. Zij stuitte soms op rituelen die ze niet begreep en voelde zich daardoor buiten gesloten. Dit wil ik voorkomen. Mensen komen uit interesse of meelevendheid met de overledene, of bijvoorbeeld de dopeling, naar de kerk. Ik vind dat belangrijk dat zij zich ook betrokken voelen bij de dienst. Bijvoorbeeld bij het ter communie gaan. Het brood delen met elkaar en rond de overledene samen komen zie ik als verbondenheid.”
Voorbeeld
Bij zijn eigen uitvaart zou Ronald wel graag een kerkdienst willen. “Maar daarbij hoeft ik zelf niet zo nodig in het licht te staan. Laten ze spreken over op welke manier God mij op dit pad heeft gezet en mij dit werk heeft laten doen. Dat zou ik mooi vinden”. Natuurlijk moet er ook ruimte zijn voor de persoonlijke invulling door zijn vrouw en dochter. “Een levensloop hoeft voor mij niet. Zelf probeer ik bij een overledene te kijken wat ze belangrijk vonden en hoe ze dat een plek in hun leven hebben gegeven. Kan die persoon een voorbeeld zijn. Daarmee wil ik niet direct zeggen dat ik een voorbeeld ben, maar ik hoop dat men ziet dat ik probeer te dienen en te helpen. Hoe kun je er zijn voor een ander en een verbintenis maken? Het hele leven is verbinden.”