Vorige pagina
'Een uitvaart is nooit een prettige ervaring"

Het is gezellig druk in de hal van Verpleeghuis De Kreek in ’s Gravenzande waar we afgesproken hebben met Jet Timmerman. Sinds 1,5 jaar werkt ze als locatiemanager van De Kreek, Sonnevanck (beide ’s-Gravenzande) en Triangel in De Lier.

Jet is geboren en getogen in “Tukkenland”, waar ze opgroeide in een stabiel en relativerend gezin, samen met een oudere broer. Ze kwam naar het westen om te studeren in Leiden en kreeg een baan in Delft. Samen met haar man, een Katwijker van Turkse komaf, kreeg ze twee kinderen (8 en 2 jaar). “Op een gegeven moment heb je zo veel opgebouwd dat teruggaan er niet meer van komt. Toch voel ik me in het oosten eigenlijk echt thuis. Niet alleen door de taal maar ook een bepaalde gemoedelijkheid.” Op latere leeftijd zou Jet wellicht wel naar het oosten willen terugkeren.

Juiste sfeer

In de loop der jaren heeft Jet diverse uitvaarten bezocht om haar medeleven te betuigen aan nabestaanden. Aan vriendinnen die een ouder verliezen bijvoorbeeld. "Het is nooit een prettige ervaring. Ik vind het heftig om mensen zo verdrietig te zien, maar de uitvaartcentra dragen er ook wel aan bij om het zo deprimerend mogelijk te maken.” zegt Jet. “Het lijkt een standaard te zijn. Ik vraag me dan af of die sfeer aansluit.” Niet lang geleden was ze bij de uitvaart van een  jong iemand die jonge kinderen achterliet. “Verschríkkelijk…”, zegt Jet wel drie keer achter elkaar, maar waarom dan ook nog in zo’n lelijk uitvaartcentrum? Waarom? Dat moet toch anders kunnen? Je voelt het direct als de juiste muziek gedraaid wordt of als de familie in staat is om te spreken. Zodra iemand aan het woord is die de overledene heeft gekend dan is het prachtig. Dat raakt me dan het allermeest.”

Uitgeleide

In haar werkomgeving wordt Jet met regelmaat geconfronteerd met het afscheid. Ze heeft het “uitgeleide doen” ingevoerd in de verpleeghuizen. “De tijd was er rijp voor. Hoe kom je hier binnen en hoe ga je hier weer naar buiten. Het is niet zonder slag of stoot gegaan. Je hebt te maken met een weerstand die ik heel goed snap. Je zult hier maar wonen en gezellig koffiedrinken beneden en vervolgens is er drie keer per week een uitgeleide. Dat is heel confronterend. Aan de andere kant bied je de bewoners de kans waardig afscheid te nemen van een medebewoner en een laatste eer te bewijzen. Het is tenslotte hun huis geweest.”

Dichterbij

Ondanks dat ze pas 40 is, denkt Jet toch na over haar eigen uitvaart. Ze heeft in haar omgeving gezien dat het je zomaar kan overkomen. “Na een uitvaart ga je dingen ook op jezelf projecteren. Je realiseert je je kwetsbaarheid. Het komt steeds dichterbij.” Het liefst wil ze dat haar nabestaanden een eigen invulling aan de uitvaart geven. De keuze om te worden begraven of gecremeerd staat nog open. “Ik realiseer me dat ik mensen belast met veel keuzes als ik nu zou komen te overlijden. Zolang mijn kinderen nog klein zijn neig ik ernaar te kiezen voor begraven zodat ze iets hebben om te bezoeken. Ja, dat zou dan in het westen zijn omdat mijn kinderen hier wonen.”

Dromen

Jet hoopt te worden herinnerd als iemand die er was voor de belangrijke personen om haar heen. “Met het moederschap op nummer één! ", voegt ze daar aan toe. “Ik hoop dat ik mensen kan stimuleren datgene te doen wat hun droom is. Niet denken als “dat lukt niet” of de verantwoordelijkheid bij een ander leggen, heel irritant! Neem je eigen verantwoordelijkheid. Je bent sterker dan je zelf denkt. Dat wil ik overdragen. Ga het gewoon doén! Van fouten maken leer je!” Om er daarna nog aan toe te voegen: “Maar ook om het relativerende, nuchtere zou ik graag herinnerd worden.”

 

 
Interview: Kitty Dekkers Tekst en foto: Marieke Boon